Tak, "Red Dead Redemption 2" to gra roku. I być może całej dekady

"Red Dead Redemption 2" to western z krwi i kości, utuczony na największych klasykach gatunku. W swoim klimacie i oprawie tak sugestywny, że nawet ciężko go porównać z konkurencją. To nie zabawa w chodzenie od punktu do punktu i strzelanie - choć tego nie brakuje. To opowieść doszczętnie wciągająca, która powtarza sukces obsypanego nagrodami "Wiedźmina 3".

Ale przebija polską produkcję światem i tym, co można tam robić. A w "RDR2" – jak na wczasach – można robić wszystko. To wirtualny "Westworld", tylko trzymany na wodzy współczesnego spaghetti westernu.

Pierwsza godzina

Rok 1899, sroga zimna gdzieś po środku Stanów Zjednoczonych. Mój bohater to Arthur Morgan, gangster z zasadami. Jadę z dziwnym konwojem przez pustkowie. Dookoła rwie ostry, świszczący w słuchawkach wiatr, bezustannie zawiewa śnieg, a przez wysoki na kolana biały puch brną konie i powozy.

Gdzie jedziemy? Dokąd? Na pewno uciekamy, na pewno jesteśmy na bakier z prawem. Ale mamy ze sobą nie tylko zaprawionych w boju siepaczy, ale i całkiem zwykłych mężczyzn, kobiety, dzieci.

Wraca zwiadowca i prowadzi nas do opuszczonego gospodarstwa. Część rozpala w kominkach, ja jadę z ekipą dalej. Szukamy ludzi i zapasów. Po kilku minutach kluczenia w śnieżnym półmroku widzimy dom i światło. Czyli ludzie, czyli jedzenie. Ale na Dzikim Zachodzie nic nie jest takie, jak się wydaje.

Nieudolnie ukryty pod plandeką na podwórku trup zwiastuje, że coś jest nie tak. I słusznie. "Mieszkańcami" okazują się bandyci, którzy zabili gospodarza i zagnieździli się w domostwie. Chwila westernowej wymiany zdań, którą obserwuję schowany za winklem, i zaczyna się strzelanina. Bandyci padli, jeden ucieka. Wracamy z łupami i przerażoną żoną nieboszczyka, ukrytą w piwnicy.

Niedługo po powrocie kroi się kolejna misja. Zniknął Mały John. Nikomu nie chce się go szukać w czasie przerażającej śnieżycy. Poza Javierem. Dołączam do niego. Wyprawa zamienia się w konno-pieszy rajd po szczytach gór, gdzie momentami wszystko pokrywa mgła. Odnajdujemy pogryzionego przez wielki kompana, oddajemy honorową salwę z obrzyna w wygłodniałą sforę i wracamy.

Mija godzina. Spędziłem ją oglądając zamieć, grube, zaśnieżone kapoty kowbojów i słuchając zawodzenia wiatru. Gram i autentycznie czuję ten chłód do tego stopnia, że siedzę na fotelu w swetrze.

Rób co chcesz

"RDR2" to gra typu open-world. Dosłownie – z otwartym światem, w praktyce – jeździmy tam, gdzie nam się podoba. Nic nas nie krępuje, poza skrajem przygotowanego świata, ale to i tak wirtualny kawał świata. Najważniejsze misje fabularne zawsze mogą poczekać, aż do woli najeździmy się bocznymi duktami, lasami, powspinamy się skały.

W wielu grach ta przestrzeń zionie pustką albo wypełniają ją wycinane jak z szablonu atrakcje. Tutaj jesteśmy niemal zasypani pobocznymi aktywnościami, które możemy uprawiać. W obozie zjemy gulasz, wypijemy piwo i wybierzemy, jak bardzo chcemy przyciąć sobie brodę, wąsy i baczki. Pogadamy z co drugą osobą z ekipy. Potem wsiadamy na konia i ruszamy. Możemy jechać na polowanie, wybrać się do miasta, zbierać materiały specjalne na rozwój naszego obozowiska i – oczywiście – wykonywać dziesiątki pobocznych misji. W międzyczasie trzeba pamiętać, żeby coś zjeść i wypić, nie przegrzać się na słońcu(!), podejść zwierzynę od zawietrznej i uspokoić naszego konia, jeśli sytuacja zrobi się nerwowa.

Tylko wiele z tego już było. Czemu więc tak się tym zachwycam? Bo każdą sekundę spędzoną w "Red Dead Redemption 2" nakręca niesamowity klimat, jakiego pozazdrościć może niejeden film.

Dobry, lepszy, najlepszy

Ludzie z epoki jak żywi, tutaj nikt nie udaje. To nie rubaszny skansen, jak w grach z serii "Assassin's Creed", gdzie słuchamy kiepsko napisanych dialogów i ledwo ocieramy się o atmosferę starożytnego Egiptu, jak zeszłorocznym "Origins". "RDR 2" jest tak sugestywne, że co chwilę zapominam, że to w zasadzie gra.

Już sam akcent aktorów głosowych przyprawia o ciarki. Clint Eastwood i spółka jak żywi. Ale to tak naprawdę tylko dodatek do tego co i jak mówią bohaterowie. Każdy dialog jest jak na wagę złota. Wszystko jest szorstkie, ale i pełne respektu. Gadka szmatka jadących na polowanie kumpli jest jeśli nie pełna interesujących detali, odkrywających historie kolejnych postaci, to tak fajna i naturalna, że podróż mija jak z bicza strzelił.

Jeszcze lepiej jest, gdy rozpoczynają się fabularne misje. Te kluczowe dla fabuły, posuwające scenariusz naprzód. Tutaj jest jak w "Ojcu chrzestnym" – nie ma zbędnych słów, nie ma językowej nieporadności, dialogów, które pozostawiają nas w poczuciu, że autorzy nie potrafili dobrze oddać chwili, wciągnąć nas w rozmowę. Wszystko jest tak perfekcyjne, że się boję, czy w którymś momencie ta dobra passa się nie zepsuje.

W tym miejscu należą się brawa dla polskiego załogi, która tłumaczyła grę. Co prawda oddanie kowbojskiego slangu na nasz język nie jest możliwe, ale mając w uszach oryginalne głosy, a przed oczami polskie napisy, czułem, że wszystko gra.

Klimatu dopełniają setki detali, które autorzy raz podstawiają nam pod nos, a raz sami je odnajdujemy na drugim planie. Gigantyczne połacie zielonego terenu z mglistymi górami i drzewami w tle, rwące strumienie, błyszczące w słońcu błoto. Westernowy kostium bohaterów, scena z odpalaniem zapałki od buta, pociąganie z butelek z whiskey. To kolejna gra, która wyznacza nowy standard, do którego przez lata wszyscy będą porównali kolejne produkcje.

Daleki finał

Kod do gry "Red Dead Redemption 2 dotarł do naszej redakcji dopiero w czwartek w nocy. Mogłem pograć zatem jedynie kilka godzin i na nich oparte są powyższy wrażenia. Licznik pokazuje mi, że ukończyłem dopiero 7% głównego wątku, zatem kilkadziesiąt godzin zabawy przede mną.

Co będzie dalej? Spodziewam się, że tylko lepiej. Świat już wydał werdykt i jest on jednoznaczny – to nie tylko genialna gra, ale jedna z najlepszych w historii. W mediach posypały się "dziesiątki", a średnia ocen dla wersji na Xboksa One, zebrana przez serwis Metarcritic, to aż 98/100. To jasny sygnał, że mamy do czynienia z produkcją, o której będzie się mówiło per "arcydzieło".

Mamy więc tytuł obowiązkowy, który spędzi sen z powiek i młodzieży, i tym, którzy życie dzielą między pracę i rodzinę. I tylko żal cały czas, że zagrają wyłącznie posiadacze konsol PlayStation 4 i Xbox One. Edycji PC nie ma. A czy będzie – nie wiadomo.